Η Ελένη της Σπάρτης

μ

Sprecht lauter, schreyt,
denn ich bin taub.

Beethoven

Την Τυνδαρίδα Ελένη
την είδα την ευώλενη,
από τη Σπάρτη στο Μυστρά
και στον καιρού τα σείστρα.

Κι ηύρα τον κόσμο σκήτη,
και μ’ ηύρε ο κόσμος ποιητή.

Η Ελένη της Σπάρτης είναι η ανάγνωση του ωραίου. Είναι η βίβλος γενέσεως και η βίβλος μελέτης του κόσμου, της φύσης, και των ανθρώπων.
Εκείνοι που την είδαν και την ακούσανε, και οι άλλοι που την εκάλεσαν και την εψηλαφήσαν, εγέννησαν την κόρη που της μοιάζει. Και με το φιλί που της πήρανε, από τα μεσάνυχτα ως τη χαραυγή, ή πιάνε το αθάνατο νερό.

Τα όρια του παραλογισμού

“Κανένας δεν σε κάλεσε εκεί που βρίσκεσαι και αν κάποιος πρέπει να προσαρμοστεί,
δεν είναι η κοινωνία σε εσένα, αλλά εσύ στην κοινωνία”

Στην ευγενική τοποθέτηση του αναγνώστη Σ.Δ. ότι το χθεσινό αστείο με τους Πακιστανούς των φαναριών ήταν άστοχο και ότι θα έπρεπε να καταλαβαίνω ότι τέτοιο χιούμορ είναι καφενειακό και θα έπρεπε να απουσιάζει, πρέπει να απαντήσω ότι δεν συμφωνώ. Όσο απεχθή μού είναι τα χωρατά εις βάρος ανίσχυρων, του επιπέδου να κάνουμε πλάκα στον τρελό του χωριού, τόσο με τρομάζει η ιδέα της αλλαγής της Ελλάδας σε politically correct κοινωνία. Συνήθως η υπερβολική ευαισθησία στις αναφορές σε μειονότητες κρύβει ενοχές. Προτιμώ, λοιπόν, την ελληνική κοινωνία που δεν σκέφτεται να φωνάξει τον μαύρο «αράπη», παρά την αμερικανική, που ψάχνεται για τον σωστό όρο που δεν θα τον προσβάλλει. Στη διάρκεια της ζωής μου πρόλαβα να ακούσω τους μαύρους της Αμερικής να αποκαλούνται negroes, darkies, coloured, black, Afroamericans, Americans of African Origin, αλλά από τη δεκαετία του ’60 και την «Νέα Κοινωνία» του Lyndon B. Johnson μέχρι σήμερα η πρόοδος των μαύρων στην αμερικανική κοινωνία ήταν μηδαμινή.